Lieve allemaal,
Ik ben er stil van.
Voor de verbouwing hebben we slechts drie periodes gehad waarin we gesloten waren. Eerst kregen in twee periodes totaal 12 maanden sluiting te verduren vanwege corona.
Die twee periodes waren financieel het lastigste, want als vereniging zonder mensen in loondienst heb je economisch geen waarde, dus kregen we geen enkele steun.
Het was stil in de club, heel stil.
Toch kwamen we die periodes goed door – sterker nog, we kwamen er beter uit. De timing had niet beter kunnen zijn, onze Discord server draaide net een paar maanden toen we dicht gingen.
Onze activiteiten schoven naar de online discord server, en voor we het wisten hadden we met alle beperkingen toch een goed alternatief gevonden. Een alternatief waar mensen aan moesten wennen, want opeens zaten ze allemaal aan dezelfde spreekwoordelijke tafel – waar je in de club niet alles meekrijgt. Maar hoe dan ook een alternatief waarbij mensen elkaar bleven vinden, en we ons meer verbonden voelden dan ooit.
Dit vertaalde zich naar de activiteit in de club toen de sluitingen voorbij waren. In plaats van dat we opnieuw moesten beginnen, stonden de meeste vaste leden alweer aan de poort op dag 1. En de geleidelijke groei waar we zo achter staan, niet 100 mensen tegelijk maar langzaam groeien, is in stand gebleven. Ja, er zijn meer mensen bij gekomen. Maar als ieder lid iemand meeneemt, en die nemen ook weer iemand mee, dan zie je hier wat daarvan komt: een gezonde vereniging, een veilige plek, een klein dorp in de kink-community met inmiddels meer dan 800 leden en tussen de 10 en 14 bijeenkomsten per maand.
De derde periode had niets met financiën te maken. Ja, we waren twee weken onverwacht gesloten, maar niemand die zich toen ook maar één seconde zorgen heeft gemaakt om geld.
Vrijdagochtend 13 mei 2022. Ik was aan het werk toen de telefoon ging. Henry, GoldMaster, vrijwilliger en bestuurslid van het eerste uur, heeft ons die ochtend onverwacht verlaten.
Met een noodgang ben ik die dag van werk vertrokken en naar de club gereden, ons plekje, ons thuis. Voor ons was er maar één logische beslissing: dit weekend vieren we geen feest. Ook het weekend daarna bleven we dicht.
Deze gebeurtenis was als een dreun voor iedereen die Henry kende. Dat bleek ook, want zowel het afscheid in het uitvaartcentrum als het weekend dat we aansluitend gebruikten zodat mensen in alle rust, in een vertrouwde omgeving, hun gedachten en gevoelens konden delen, waren druk bezocht.
Druk, maar ook heel stil. Want Henry was er niet meer.
Maar hoe verdrietig deze periode ook was, in deze periode werd wederom zichtbaar wat het betekent om een vereniging te zijn. Om, net als jullie allemaal, deel te zijn van iets groters. Iedereen stond klaar om te helpen waar nodig, om elkaar te steunen, en om dit plekje, dat al 7 jaar ons tweede thuis was, te laten bestaan.
Er kwam een nieuw bestuur, en met de groei van zowel het aantal leden als het aantal vrijwilligers kwam ook andere groei. Alles gaat met vallen en opstaan, maar we zijn in een omgeving waar het oke is om fouten te maken. Hoe we er samen mee omgaan bepaalt wie we zijn, niet welke fouten we maken.
In juni 2023 kregen de eerste ideeën voor de verbouwing vorm. Want ons thuis werd met de toegenomen drukte toch wel een beetje krap. Ik moet toegeven dat we verwend zijn, maar we vonden het allemaal toch wel heel fijn dat er altijd een plekje was om te spelen. In het afgelopen jaar werd het echter gewoner om even te moeten wachten tot er een speelplek vrij was.
We zijn in negen jaar van 4 leden, naar 10 leden, naar 100 leden, naar 300 leden, naar 800 leden gegroeid. En de groei is nog niet ten einde, dus het was tijd voor een nieuwe jas voor de club. Een plek die meer speelruimte zou bieden, maar niet het intieme zou verliezen. Een plek die meer eigentijds is, maar toch altijd ons clubhuis zal blijven.
Na al het bloed, zweet en tranen die het de afgelopen maanden gekost heeft staan jullie in het resultaat.
Een grotere speelruimte, meer mogelijkheden op de speelvloer beneden voor bondage met vijf takels, de bar is vervangen voor een nieuwe bar waar eerst het restaurant was, het buffet is vervangen voor een foodcorner aan de bar, en de zitgelegenheid die er was in het restaurant is nu de lounge. De rookruimte is verdwenen, maar er is een terras met overkapping voor terug gekomen, en we zijn bijna verdubbeld in capaciteit qua zitplekken.
Toch is het niet af.
Ik ga voor het volgende stukje even iets met jullie oefenen. Als ik mijn microfoon omhoog steek zeggen jullie allemaal: “Maar het is nog niet af”.
Toen we besloten om als vereniging dit plekje ons thuis te maken hebben we veel aanpassingen gedaan,
Maar het is nog niet af!
Toen we enkele jaren later de darkroom hadden verwisseld voor een speelkamer, de glory holes hadden vervangen voor cellen, een behandelkamer hadden gemaakt waar eerst een bed stond, en biechthokjes hadden geplaatst, hebben we weer een grote stap gezet.
Maar het is nog niet af!
Toen we weer wat later de takel op de speelvloer hadden geïnstalleerd, zachte tegels gingen toepassen op de speelvloer, benches hadden aangeschaft, de inkom hadden aangepast en overkapt, en de buffetten hadden aangepast, hebben we weer een grote stap gezet.
Maar het is nog niet af!
Toen we in de organisatie begonnen met het verdelen van taken over verschillende teams, en naar een gestructureerde planning toe gingen werken voor de avonden, en maandelijkse nieuwsbrieven gingen opstellen voor de vrijwilligers, hebben we weer een grote stap gezet.
Maar het is nog niet af!
Toen we banken hebben bijgeplaatst, zorgden voor plek waar de makers uit onze scene hun materialen konden laten zien, gingen werken met naamkaartjes zodra we de 40 vrijwilligers voorbij waren, en onze DM’s actief bijscholing gingen bieden voor EHBO en eerste hulp bij psychische problemen hebben we weer een grote stap gezet.
Maar het is nog niet af!
En nu er in de afgelopen maanden een groep vrijwilligers, waarvan velen zich echt hebben afgemat om te zorgen dat wij hier vanavond bij elkaar mogen zijn, ons thuis klaar hebben gemaakt voor de toekomst, hebben we weer een enorme stap gezet. Ik durf te zeggen een van de grootste tot nu toe, en wat is er enorm fantastisch werk verzet.
Maar het is nog niet af!
Ja, het ziet er prachtig uit. Maar niet alle oplossingen zijn permanent. In de komende maanden zullen we nog met een definitieve oplossing komen voor de zitjes in de lounge en speelruimte, heel veel kleine details afwerken, in oktober komt onze prikkelarme ruimte binnen waar mensen die daar behoefte aan hebben zich even terug kunnen trekken, en moet er hier en daar nog een laag extra lak worden aangebracht.
Maar ook daarna gaan we verder, want boven gaan we in de toekomst de vloer vernieuwen, beneden gaan we de douches vernieuwen, onder ons gaan we de speelruimte nog eens verdubbelen door ook de kelder in gebruik te nemen, en zo gaan er ongetwijfeld nog heel veel dingen bij komen.
Daarom is dat ene zinnetje zo belangrijk, want het klinkt simpel maar het heeft veel gewicht. Dat ene zinnetje vertelt ons allemaal dat we goed bezig zijn, dat we blijven groeien, blijven veranderen, en altijd die plek zullen blijven die ons tweede thuis is. Samen blijven we verbeteren. Dus graag nog een keer uit volle borst, dat we het allemaal zeker weten zullen onthouden:
Maar het is nog niet af!
Jullie aanmeldingen om te helpen met de resterende klussen voor deze fase mogen allemaal naar de inbox van Jona. Dan rest mij verder niets meer dan jullie allemaal om het beste applaus ooit te vragen voor alle vrijwilligers die zich de afgelopen periode enorm hebben ingezet om dit voor elkaar te krijgen. Dankjulliewel!
- KapiteinG